โรคหลงผิด (Delusional Disorder) คือ อาการทางจิตที่มีความรุนแรง มักพบได้ในคนวัยกลางคน พบได้น้อยกว่าโรคจิตเภท โรคหลงผิดต่างจากโรคจิตเภทคือมีอาการหลงผิดแต่ไม่มีอาการทางจิตอื่นๆ เช่น ภาพหลอน พูดไม่รู้เรื่อง พฤติกรรมผิดปกติ
อาการหลงผิดอาจเกิดจากสถาณการณ์ที่อาจเกิดขึ้นจริงในชีวิต เช่น มีความคิดว่ามีคนต้องการทำร้าย ถูกวางยา ติดเชื้อ มีคนรักที่อยู่ห่างไกล หรืออาจเกิดจากสถานการณ์ที่ไม่มีความเป็นไปได้ เช่น การเปลี่ยนถ่ายอวัยวะภายในโดยไม่ทิ้งรอยแผล อาการหลงผิดแตกต่างกับความเข้าใจผิดตรงที่ผู้ที่มีอาการนี้ยังจะคงเชื่อในสิ่งนั้นแม้ว่าจะมีหลักฐานยืนยันชัดเจนว่าสิ่งที่เชื่อนั้นไม่ใช่ความจริงก็ตาม
อาการหลงผิดมีหลายประเภทย่อย ดังนี้:
อาการหลงผิดอาจเกิดจากอาการหวาดระแวงที่มีอยู่แล้ว ผู้ที่มีอาการหวาดระแวง เริ่มมีอาการตั้งแต่วัยผู้ใหญ่ตอนต้น จะไม่เชื่อและคอยสงสัยผู้อื่นและจุดประสงค์ของเขาเสมอ
อาการมีดังนี้
พฤติกรรมเหล่านี้ไม่ได้แปลกหรือแตกต่างไปจากปกติมาก ผู้ที่มีอาการนี้ใช้ชีวิตค่อนข้างปกติยกเว้นเมื่ออาการหลงผิดทำให้เกิดปัญหา เช่น ชีวิตแต่งงานอาจมีปัญหาเพราะผู้ป่วยคิดว่าคู่รักไม่ซื่อสัตย์
หลังจากที่ตัดอาการบางอย่างที่จะทำให้เกิดความหลงผิด (เช่น การใช้ยาเสพติด) แพทย์จะวินิจฉัยจากประวัติของผู้ป่วยและอาการ และต้องประเมินว่าผู้ป่วยจะเป็นอันตรายแค่ไหนหากอาการกำเริบ
การรักษาอาจลำบากเพราะผู้ป่วยบางคนเชื่อมั่นในอาการหลงผิดและปฏิเสธรับการรักษา หากแพทย์และผู้ป่วยมีความสัมพันธ์ที่ดีอาจช่วยได้ แพทย์จะสามารถโน้มน้าวให้ผู้ป่วยเข้ารับการรักษาได้
หากแพทย์คิดว่าผู้ป่วยอาจเป็นอันตรายต่อผู้อื่น ผู้ป่วยอาจต้องได้รับการรักษาในโรงพยาบาล
ยาสำหรับรักษาโรคจิตไม่ได้นำมาใช้บ่อย แต่บางครั้งช่วยให้อาการลดลงได้
เป้าหมายของการรักษาระยะยาวคือเบี่ยงเบนให้ผู้ป่วยไม่คิดถึงอาการหลอนและให้สนใจเรื่องอื่นๆที่ดีกว่าแทน ถึงแม้ว่าอาจทำได้ยากก็ตาม
อาการหลงผิดไม่ได้ก่อให้เกิดความบกพร่องใดๆ ที่ร้ายแรง แต่ผู้ป่วยอาจมีอาการแย่ลงและหลงไปในความหลงผิดของตน
ผู้ป่วยส่วนใหญ่ยังสามารถทำงานได้อยู่ตราบใดที่ในที่ทำงานไม่มีเหตุการณ์หรือคนที่อยู่ในอาการหลงผิดของตนเอง
ผู้เชี่ยวชาญอิสระด้านสุขภาพ ผู้เชี่ยวชาญในด้านสมุนไพรไทยเป็นพิเศษ โดยปัจจุบันเป็นผู้เขียนหลักของ Club of Thai Health มีงานอดิเรก คือการปลูกสมุนไพรไทย และเพาะพันธุ์พืชหายาก